System celowniczy jest mocno połączony z mechaniką gry. W dużej mierze łatwość celowania przyczynia się do tego, czy gracz chętnie korzysta z danej broni, czy nie.
Podczas gry cele często zmieniają swoją pozycję. Gracz ciągle musi obserwować pole bitwy i w zależności od tego w jakim punkcie znajduje się cel, korygować położenie broni.
W momencie, gdy zbyt duża część pola bitwy jest przysłonięta, gracz będzie miał problem z określeniem pozycji przeciwnika, szczególnie wtedy, gdy ten wejdzie w obszar przysłonięty przez przyrządy celownicze (martwe pole).
Należy brać również pod uwagę fakt, że system celowniczy powinien odzwierciedlać założenia mechaniki gry.
Przykładowo:
Chcemy, żeby ta broń była bardzo potężna, ale wycelowanie musi być trudne.
lub
Strzelanie z tej broni powinno być przyjemne i łatwe itp…
Im mniej inwazyjny system celowniczy, tym większa przyjemność z jego korzystania.
Większość metod celowania (patrząc jedynie od strony wizualnej) w grach opiera się na trzech schematach:
- otwartym (np. sight) – widoczny jest prawie cały obszar pola bitwy,
- półpełnym (np. collimator) – widać duży obszar pola bitwy, jednak cześć jest przysłonięta przez przyrządy celownicze,
- pełnym (np. scope) – widać jedynie wycinek pola bitwy, reszta jest niewidoczna dla gracza.